Ο τελικός του άσπρου αλόγου

Ο τελικός του FA Cup του 1923 είναι από τους πιο ξεχωριστούς στην ιστορία του θεσμού. Ήταν στις 28 Απριλίου εκείνου του έτους όταν στο νεόκτιστο Γουέμπλει η Μπόλτον αντιμετώπιζε την Γουέστ Χαμ, παρόντος του βασιλιά Γεωργίου του Ε' ο οποίος θα απένειμε το τρόπαιο στον 48o κυπελλούχο Αγγλίας.

Η Μπόλτον θα κατακτούσε το κύπελλο με 2-0 με τέρματα των Τζακ και Σμιθ. Αυτό που στιγμάτισε όμως περισσότερο εκείνον τον τελικό είναι ο τεράστιος όγκος των των οπαδών (ακόμη και για τα δεδομένα της εποχής μας) που βρέθηκε στις κερκίδες του Γουέμπλει, όπως μαρτυρούν και οι παρακάτω φωτογραφίες.

Οι επίσημοι υπολογισμοί αναφέρουν για 150.000 θεατές ενώ οι εκτιμήσεις φτάνουν ακόμα και τους 300.000 θεατές. Εξαιτίας αυτής της πρωτοφανούς κοσμοσυρροής η αστυνομία αναγκάστηκε να απομακρύνει τον κόσμο έξω από τις γραμμές του γηπέδου προκειμένου να διεξαχθεί κανονικά ο αγώνας.

Λόγω του χάους εκατοντάδες θεατές και δύο αστυνομικοί τραυματίστηκαν κατά την διάρκεια του τελικού. Οι εικόνες από την κοσμοσυρροή στον τελικό έγιναν θέμα συζήτησης λίγες μέρες αργότερα στην βουλή των κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν να πραγματοποιηθούν μερικές επιδιορθωτικές κινήσει στο Γουέμπλει με σκοπό τον εκσυγχρονισμό του γηπέδου και την αύξηση της χωρητικότητας του.

Ο τελικός αυτός έμεινε στην ιστορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου σαν «ο τελικός του άσπρου αλόγου» διότι ο Μπίλι, το άσπρο άλογο (που στην πραγματικότητα ήταν γκρι αλλά λόγο της τότε τεχνολογίας φαινόταν άσπρο) που βοήθησε στο έργο της αστυνομίας, διακρίνεται ανάμεσα από το πλήθος σε όλα τα πλάνα από τον ιστορικό τελικό. 

Wembley Fa Cup (1923)

Οι 10 καλύτεροι Αργεντίνοι ποδοσφαιριστές όλων των εποχών

Στην Αργεντινή το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά άλλο ένα άθλημα αλλά ένας τρόπος ζωής. Είναι η χώρα με μερικούς από τους πιο φανατικούς οπαδούς του πλανήτη και κατά το πέρασμα των δεκαετιών έχουν αναδειχτεί τεράστια ονόματα που διέπρεψαν στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Πάμε να γνωρίσουμε μερικούς από αυτούς.

10. Αμαντέο Καρίσο (1945-1970)

Θέση: Τερματοφύλακας

Ημερομηνία Γέννησης: 12 Ιουνίου 1926

Σύλλογοι: Ρίβερ Πλέιτ, Αλιάνσα Λίμα, Μιλιονάριος

Τίτλοι: 7 Πρωταθλήματα Αργεντινής (1945, 1947, 1952, 1953, 1955, 1956, 1957)

Είναι κατά γενική ομολογία ο καλύτερος Αργεντινός τερματοφύλακας όλων των εποχών και μέσα στους 10 μεγαλύτερους παγκοσμίως για τον 20ο αιώνα, σύμφωνα με την IFFHS. Υπήρξε πρωτοπόρος στην θέση του καθώς έφερε πολλές καινοτομίες για την εποχή του: Ήταν ο πρώτος που φόρεσε γάντια, ο πρώτος που έπαιζε έξω από την περιοχή του και ο πρώτος που χρησιμοποίησε τα ελεύθερα λακτίσματα ως στρατηγική για να ξεκινήσει τις αντεπιθέσεις. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στην Ρίβερ Πλέιτ με την φανέλα της οποίας υπήρξε συμπαίκτης με άλλα τεράστια ονόματα της εποχής του. Έφερε το παρατσούκλι «ταρζάν» λόγο της εκρηκτικότητας του.

9. Ομάρ Σιβόρι (1954-1969)

Θέση: Επιθετικός

Ημερομηνία Γέννησης: 2 Οκτωβρίου 1935

Ημερομηνία Θανάτου: 17 Φεβρουαρίου 2005

Σύλλογοι: Ρίβερ Πλέιτ, Γιουβέντους, Νάπολι

Τίτλοι: 3 Πρωταθλήματα Αργεντινής (1955, 1956, 1957), 3 Πρωταθλήματα Ιταλίας (1958, 1960, 1961), 2 Κύπελλα Ιταλίας (1959, 1960), 1 Κόπα Αμέρικα (1957)

Ο Ομάρ Σιβόρι ήταν ένας από τους μεγαλύτερους επιθετικούς της γενιάς του. Ξεκίνησε την καριέρα του από την Ρίβερ Πλέιτ. Το 1957 βοήθησε σημαντικά στην κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα με αποτέλεσμα να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι και να φορέσει την φανέλα της Γιουβέντους. Διέπρεψε με την «μεγάλη κυρία» έως το 1965, με κορυφαία στιγμή την κατάκτηση της χρυσής μπάλας το 1961. Τελείωσε την καριέρα του το 1969 με την φανέλα της Νάπολι και είναι 27ος σκόρερ όλων των εποχών στην SerieA (με μ.ο. 0,53 γκολ ανά αγώνα, στατιστικό αρκετά καλύτερο από το αντίστοιχο άλλων ανταγωνιστών του).

8. Χουάν Ραμόν Ρικέλμε (1996-2014)

Θέση: Μεσοεπιθετικός

Ημερομηνία γέννησης: 24 Ιουνίου 1978

Σύλλογοι: Μπόκα Τζούνιορς (x2), Μπαρσελόνα, Βιγιαρεάλ, Αρχεντίνος Τζούνιορς

Τίτλοι: 4 Πρωταθλήματα Αργεντινής (1998, 2000, 2008, 2011), 3 Κόπα Λιμπερταδόρες (2000, 2001, 2007)

Ο Ρικέλμε ξεκίνησε την καριέρα του από την αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς με την οποία διέπρεψε στις αρχές της νέας χιλιετίας, κατακτώντας ουκ ολίγους τίτλους. Μάλιστα το 2001 είχε ανακηρυχτεί ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της Λατινικής Αμερικής.  Το 2002 μετακόμισε στην Ισπανία για λογαριασμό της Μπαρσελόνα, με τον ίδιο να μην έχει τις καλύτερες των σχέσεων με τον Λουίς Φαν Γκάαλ, τότε προπονητή των Καταλανών. Πήγε δανεικός στην Βιγιαρεάλ στην οποία τελικά παρέμεινε για 4 χρόνια, φτάνοντας στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ την σεζόν 2005/2006. Επέστρεψε το 2007 στην αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς για να κλείσει την καριέρα του το 2014 στην Αρχεντίνος Τζούνιορς.

7. Χαβιέρ Ζανέτι (1991-2014)

Θέση: Αμυντικός

Ημερομηνία γέννησης: 10 Αυγούστου 1973

Σύλλογοι: Ταγιέρες, Μπάνφιλντ, Ίντερ

Τίτλοι: 5 Πρωταθλήματα Ιταλίας (2006, 2007, 2008, 2009, 2010), 4 Κύπελλα Ιταλίας (2005, 2006, 2010, 2011), 1 Τσάμπιονς Λιγκ (2010), 1 Κύπελλο UEFA (1998)

Μπορεί να ξεκίνησε την καριέρα του από την πατρίδα του αλλά η μοίρα τον ήθελε να συνδέσει όλη την καριέρα και την ζωή του με το Μιλάνο και την Ίντερ. Στην Ιταλική ομάδα αγωνίστηκε για 2 δεκαετίες και σε αυτό το διάστημα έγινε ο πρώτος σε συμμετοχές με την φανέλα των «νερατζούρι». Έζησε τα δύσκολα αλλά και τα χρυσά χρόνια της ομάδας σηκώνοντας αρκετούς τίτλους σαν αρχηγός. Το νούμερο 4 της Ίντερ, το οποίο φορούσε ο Ζανέτι, αποσύρθηκε προς τιμήν του εμβληματικού αρχηγού ενώ από το 2018 είναι στο Hall Of Fame της ομάδας του.   

6. Μάριο Κέμπες (1970-1994)

Θέση: Επιθετικός

Ημερομηνία γέννησης: 15 Ιουλίου 1954

Σύλλογοι: Ατλέτικο Σεντράλ Κόρδοβα, Ροσάριο Σεντράλ, Βαλένθια, Ρίβερ Πλέιτ, Χέρκουλες, Φερστ Βιέννα, Ζανκτ Πέλτεν, Κρέμσερ, Κλαμπ Ντεπορτίβο Φερνάντες Βιαλ, Πελίτα Γιάγια.

Τίτλοι: 1 Πρωτάθλημα Αργεντινής (1981), 1 Κύπελλο Ισπανίας (1979), 1 Κύπελλο Κυπελλούχων (1980), 1 Παγκόσμιο Κύπελλο (1978)

 Ο «El Matador» του Αργεντίνικου ποδοσφαίρου, ήταν ο θεμέλιος λίθος της κατάκτησης του παγκοσμίου κυπέλλου του 1978 από την «Αλμπισελέστε» με τον ίδιο να αναδεικνύεται 1ος σκόρερ και καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Μάλιστα σκόραρε τα 2 από τα 3 γκολ της ομάδας του στον τελικό κόντρα στην Ολλανδία. Αγωνίστηκε σε αρκετούς συλλόγους ωστόσο τις καλύτερες μέρες της καριέρας του τις πέρασε στην Βαλένθια με την οποία αναδείχθηκε δύο φορές πρώτος σκόρερ της Λα Λίγκα ενώ το 1980 στέφθηκε κυπελλούχος Ευρώπης στον τελικό κόντρα στην Άρσεναλ. Ήταν αρκετά δυνατός και ήταν φημισμένος για τις επελάσεις του. Τελείωσε την καριέρα του αγωνιζόμενος στην Ινδονησία το 1994.

5. Γκάμπριελ Μπατιστούτα (1988-2005)

Θέση: Επιθετικός

Ημερομηνία Γέννησης: 1 Φεβρουαρίου 1969

Σύλλογοι: Νιούελς Ολντ Μπόις, Ρίβερ Πλέιτ, Μπόκα Τζούνιορς, Φιορεντίνα, Ρόμα, Ίντερ, Αλ Αραμπί

Τίτλοι: 2 Πρωταθλήματα Αργεντινής (1990, 1991), 1 Πρωτάθλημα Ιταλίας (2001), 1 Κύπελλο Ιταλίας (1996), 2 Κόπα Αμέρικα (1991, 1993), 1 Κονφεντερέισον Καπ (1992)

Ο «Μπατιγκόλ» είναι ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς του ποδοσφαίρου. Ανήκει σε ένα κλειστό κλαμπ παικτών που έχουν αγωνιστεί στους δύο μεγάλους του Αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Το 1991 έκανε το μεγάλο βήμα στο Ιταλικό πρωτάθλημα και πιο συγκεκριμένα στην Φιορεντίνα. Παρέμεινε στο «Αρτέμιο Φράνκι» για σχεδόν μια δεκαετία με τον ίδιο να αρνείται επανειλημμένα προτάσεις μεγάλων ομάδων με αποτέλεσμα να γίνεται σύμβολο λατρείας από τους «βιόλα» ακόμη και στις μέρες μας (20 χρόνια μετά την αποχώρηση του από την ομάδα). Την σεζόν 2000/2001 αγωνίστηκε στην Ρόμα κατακτώντας το Ιταλικό πρωτάθλημα με συμπαραστάτη τον Φραντσέσκο Τότι. Είναι ο 2ος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Αργεντινής με 54 γκολ ενώ αποτελεί και τον διαχρονικά κορυφαίο σκόρερ της Φιορεντίνα στην Σέριε Α.

4. Ντάνιελ Πασαρέλα (1971-1989)

Θέση: Αμυντικός

Ημερομηνία Γέννησης: 25 Μαίου 1953

Σύλλογοι: Κλαμπ Ατλέτικο Σαρμιέντο, Ριβερ Πλέιτ (x2), Φιορεντίνα, Ίντερ

Τίτλοι: 6 Πρωταθλήματα Αργεντινής (1975, 1977, 1979, 1980, 1981), 1 Παγκόσμιο Κύπελλο (1978)

Δύσκολα ένας αμυντικός αντέχει για τόσες πολλές δεκαετίες στις συνειδήσεις των φιλάθλων σαν ένας από τους κορυφαίους. Ο Πασαρέλα ήταν μια από τις εξαιρέσεις. Ήταν ο 1^ος Αργεντίνος που σαν αρχηγός της ομάδας σήκωσε το τρόπαιο του παγκοσμίου κυπέλλου το 1978. Πραγματοποίησε τεράστια καριέρα με την Ρίβερ Πλέιτ, με την φανέλα της οποίας κέρδισε τον τίτλο του «καλύτερου ποδοσφαιριστή της Αργεντινής» για το 1976. Δοκίμασε την τύχη του στο Ιταλικό πρωτάθλημα πραγματοποιώντας μεγάλες εμφανίσεις με την Φιορεντίνα και την Ίντερ χωρίς ωστόσο να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής πορείας του, το 1989, πραγματοποίησε καριέρα σαν προπονητής.

3. Αλφρέδο Ντι Στέφανο (1945-1966)

Θέση: Επιθετικός

Ημερομηνία Γέννησης: 4 Ιουλίου 1926

Ημερομηνία Θανάτου: 7 Ιουλίου 2014

Σύλλογοι: Ρίβερ Πλέιτ, Ατλέτικο Ουρακάν, Μιγιονάιρος, Ρεάλ Μαδρίτης, Εσπανιόλ

Τίτλοι: 2 Πρωταθλήματα Αργεντινής (1945, 1947), 3 Πρωταθλήματα Κολομβίας (1949, 1951, 1952), 1 Κύπελλο Κολομβίας (1953), 8 Πρωταθλήματα Ισπανίας (1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964), 1 Κύπελλο Ισπανίας (1962), 5 Κύπελλα Πρωταθλητριών (1956, 1957, 1958, 1959, 1960), 1 Κόπα Αμέρικα (1947)

Ο Ντι Στέφανο αν και δεν αγωνίστηκε ποτέ σε τελική φάση παγκοσμίου με καμία από τις εθνικές ομάδες που αγωνίστηκε (ούτε με την γενέτειρα του την Αργεντινή αλλά ούτε και με τις Ισπανία, Κολομβία), θεωρείτε ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής της γενιάς του. Έχοντας ως κύρια χαρακτηριστικά την δημιουργικότητα του και την αντοχή, ο Ντι Στέφανο ήταν η αιχμή του δόρατος της Ρεάλ Μαδρίτης, της εποχή που η Ισπανική ομάδα κυριάρχησε στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο κερδίζοντας το προσωνύμιο «βασίλισσα». Κατέκτησε 2 φορές την χρυσή μπάλα (1957, 1959) ενώ το 1998 μέσα από ψηφοφορία αθλητικών δημοσιογράφων επιλέχθηκε στην (ιδεατή) καλύτερη 11αδα του 20ου αιώνα. Είναι 3ος σκόρερ όλων των εποχών της Ρεάλ Μαδρίτης, πίσω μόνο από τους Κριστιάνο Ρονάλντο και Ραούλ Γκονζάλες.

2. Λιονέλ Μέσι (2004-…)

Θέση: Επιθετικός

Ημερομηνία γέννησης: 24 Ιουνίου 1987

Σύλλογοι: Μπαρσελόνα

Τίτλοι: 9 Πρωταθλήματα Ισπανίας (2005, 2006, 2009, 2010, 2011, 2013, 2015, 2016, 2018), 6 Κύπελλα Ισπανίας (2009, 2012, 2015, 2016, 2017, 2018), 4 Τσάμπιονς Λιγκ (2006, 2009, 2011, 2015)

Ο Λιονέλ Μέσι αν και είναι ακόμη εν ενεργεία παίκτης, θεωρείτε από μια μεγάλη μερίδα ποδοσφαιρόφιλων όχι απλά ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της γενιάς του αλλά και ως ένας εκ των κορυφαίων όλων των εποχών. Ξεκίνησε να μαθαίνει τα βασικά του ποδοσφαίρου στις ακαδημίες της Νιούελς Ολντ Μπόις και το 2001 αποκτήθηκε από την Μπαρσελόνα. Στην Βαρκελώνη ξεπέρασε το πρόβλημα υγεία που αντιμετώπιζε και εν συνεχεία ανδρώθηκε στους Καταλανούς. Στην Μπάρσα αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την ανδρική ομάδα τον Οκτώβριο του 2004 σε αγώνα κόντρα στην Εσπανιόλ. Διακρίνεται για την εκρηκτικότητα του και την ικανότητα να ξεκλειδώνει όλες τις άμυνες με κάθε πιθανό τρόπο. Κατέκτησε ως τώρα 5 χρυσές μπάλες (2009, 2010, 2011, 2012, 2015) ενώ είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Μπαρσελόνα, της Λα Λίγκα αλλά και της εθνικής Αργεντινής. Αναμφίβολα πιο παραγωγικό έτος για τον ίδιο ήταν το 2012 όταν και πέτυχε 91 γκολ σε ένα ημερολογιακό έτος (παγκόσμιο ρεκόρ) ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ που κατείχε ο Γκερντ Μίλερ με 85 γκολ από το 1972.

1.       Ντιέγκο Μαραντόνα (1976-1997)

Θέση: Μεσοεπιθετικός

Ημερομηνία Γέννησης: 30 Οκτωβρίου 1960

Σύλλογοι: Αρχεντίνος Τζούνιορς, Μπόκα Τζούνιορς(x2), Μπαρσελόνα, Νάπολι, Σεβίλλη, Νιούελς Ολντ Μπόις

Τίτλοι: 1 Πρωτάθλημα Αργεντινής (1981), 1 Κύπελλο Ισπανίας (1983), 2 Πρωταθλήματα Ιταλίας (1987, 1990), 1 Κύπελλο Ιταλίας (1987), 1 Κύπελλο UEFA (1989), 1 Παγκόσμιο Κύπελλο (1986)

Όταν μιλάμε για τον κατά πολλούς καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών τα λόγια είναι περιττά. Το 1986 πήρε από το χέρι μια ολόκληρη χώρα και την οδήγησε στην κορυφή του κόσμου, πετυχαίνοντας 2 μυθικά γκολ στον προημιτελικό με την Αγγλία (ένα γκολ με το «χέρι του θεού» και ένα γκολ το οποίο χαρακτηρίστηκε σαν το «γκολ του αιώνα»). Πήρε επίσης μια μεσαία –έως τότε- ομάδα της Σέριε Α και την οδήγησε στην κορυφή του Ιταλικού ποδοσφαίρου αλλά και στην κορυφή του κυπέλλου UEFA. Ο Μαραντόνα είχε εξαιρετική παρουσία στον αγωνιστικό χώρο με άψογα αντανακλαστικά, άριστο χειρισμό της μπάλας και μαεστρία στον τρόπο με τον οποίο ντρίπλαρε τις αντίπαλες ομάδες. Είχε το χάρισμα να παρασέρνει με την παρουσία του όλη την υπόλοιπη ομάδα. Παράλληλα με τις μέρες δόξας στη Νάπολι, ο Μαραντόνα είχε και έντονη εξωγηπεδική ζωή που επηρέασε αρνητικά τα τελευταία χρόνια της καριέρας του. Το 1991 ξεκίνησε η αρχή του τέλους με τον Μαραντόνα να τιμωρείτε από την ομοσπονδία της Αργεντινής με αποκλεισμό 14 μηνών από το ποδόσφαιρο. Τελείωσε την καριέρα του αγωνιζόμενος στην Μπόκα Τζούνιορς. Ωστόσο στην συνείδηση όλων των Αργεντινών αλλά και των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων παραμένει ένας «θεός» του ποδοσφαίρου.

Όταν ο Πουγιόλ έγινε «από μηχανής θεός»

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2002. Η Μπαρσελόνα υποδέχεται την Λοκομοτίβ Μόσχας στο «Καμπ Νόου» στα πλαίσια της 4ης αγωνιστικής της πρώτης φάσης των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η Μπαρσελόνα βρίσκεται στην κορυφή του ομίλου με 9 βαθμούς, με δεύτερη την Γαλατασαράι με 4 βαθμούς και τρίτη την Κλαμπ Μπριζ με 3 βαθμούς. Η ουραγός του ομίλου Λοκομοτίβ Μόσχας με 1 βαθμό, θέλει οπωσδήποτε το διπλό στην Βαρκελώνη για να μπει ξανά στο κόλπο της πρόκρισης.

Αυτό που στιγμάτισε ωστόσο τον αγώνα του «Καμπ Νόου» δεν ήταν η καθαυτό νίκη των Καταλανών με 1-0 (με γκολ του Ντε Μπουρ στο 78’).

Ήταν το ματς στο οποίο ο Κάρλες Πουγιόλ έδειξε στον κόσμο την πραγματική υπόσταση της λέξης «αρχηγός». Στο 65’ της αναμέτρησης και ενώ το σκορ ήταν στο 0-0, οι Ρώσοι βγαίνουν σε μια γρήγορη αντεπίθεση πιάνοντας στον ύπνο την άμυνα της Μπαρσελόνα.

Ο Τζέιμς Ομπιόρα έχει προσπεράσει πολύ όμορφα τον Μπονάνο και είναι έτοιμος να στείλει την μπάλα στα δίχτυα της Μπαρσελόνα. Εκεί λοιπόν περίμενε ο Κάρλες Πουγιόλ ο οποίος εξελίχθηκε σε ήρωα αφού με το στήθος απέκρουσε το σουτ του Νιγηριανού μέσου.

Η απόκρουση αυτή πανηγυρίστηκε σαν γκολ από τους περίπου 65.000 οπαδούς της Μπάρσα ενώ ο προπονητής των Ρώσων δεν μπορούσε να χωνέψει την χαμένη ευκαιρία.

Εντέλει η Μπαρσελόνα νίκησε 1-0 και έφτασε τους 12 βαθμούς. Εν πολλοίς η αυταπάρνηση και  η αποφασιστικότητα του Πουγιόλ ήταν αυτή που κράτησε ζωντανούς τους Καταλανούς στο κυνήγι της νίκης σε εκείνον τον αγώνα..

Τα πιο δραματικά Buzzer Beater του ποδοσφαίρου

Είναι γνωστό πως στο ποδόσφαιρο τα πάντα είναι ρευστά μέχρι να ακουστεί το τελικό σφύριγμα του διαιτητή. Πράγματι πολλές είναι οι φορές που ένα γκολ στο τέλος κάποιων βαρυσήμαντων αγώνων άλλαξε την ροή ολόκληρης της αναμέτρησης ή ακόμα και της διοργάνωσης. Πάμε να θυμηθούμε 10 από τα δραματικότερα γκολ της τελευταίας στιγμής που έμειναν στον χρόνο.

10. Μάικλ Όοουεν (12 Μαΐου 2001, τελικός FA Cup)

Στον 119^ο τελικό στην ιστορία του τελικού του κυπέλλου Αγγλίας, η Λίβερπουλ αντιμετώπιζε την Άρσεναλ στο «Μιλένιουμ». Οι «κανονιέρηδες» είχαν πάρει το προβάδισμα στο 72’ όμως ο Μάικλ Όοουεν φύλασσε το καλύτερο για το τέλος. Αφού ισοφάρισε στο 83’, μόλις 5 λεπτά αργότερα εκμεταλλεύτηκε άψογα την μπαλιά του Πάτρικ Μπέργκερ και με σουτ μέσα από την περιοχή νίκησε τον Σίμαν δίνοντας την νίκη και το κύπελλο στην ομάδα του ελάχιστα πριν την λήξη του τελικού.

9. Στίβεν Τζέραρντ (8 Δεκεμβρίου 2004, Όμιλοι UEFA Champions League)

Ο Ολυμπιακός στα πλαίσια του πρώτου ομίλου της διοργάνωσης της σεζόν 2004/2005 είχε κάνει εντυπωσιακή πορεία και στην τελευταία αγωνιστική στο «Άνφιλντ» αγωνιζόταν για 3 αποτελέσματα με απώτερο σκοπό της πρόκριση στους «16». Χρειαζόταν νίκη, ισοπαλία ή ήττα με 1 γκολ διαφορά με εκτός έδρας γκολ (δεδομένου ότι στον Πειραιά είχε κερδίσει 1-0  και θα υπερίσχυε σε ενδεχόμενη ισοβαθμία). Το γκολ του Ριβάλντο στο 26’ έδινε προσωρινά προβάδισμα στους «ερυθρόλευκους» με τον Σινάμα Πονγκολ να ισοφαρίζει στο 47’. Στο 81’ ο Μέγιορ έκανε το 2-1 και τα πάντα στον αγώνα κρεμόντουσαν από μια κλωστή. Στα τελευταία λεπτά μίλησε η ψυχή του αρχηγού. Ο Στίβεν Τζέραρντ στο 86’ με έναν άπιαστο κεραυνό έξω από την περιοχή «σκότωσε» τον Αντώνη Νικοπολίδη δίνοντας την  πολυπόθητη πρόκριση στην ομάδα του (η οποία στο τέλος της χρονιάς στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης).

8. Σέρτζι Ρομπέρτο (8 Μαρτίου 2017, Φάση των «16» του Τσάμπιονς Λιγκ)

Μετά την συντριβή στο Παρίσι με 4-0 από την ΠΣΖ, η Μπαρσελόνα έψαχνε ένα πραγματικό θαύμα για να προκριθεί στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ. Στον επαναληπτικό της Βαρκελώνης οι Καταλανοί ευτύχησαν να προηγηθούν πολύ νωρίς με τον Σουάρες ενώ στο 50’ το σκορ ήταν ήδη στο 3-0. Το γκολ του Καβάνι στο 62’ φάνηκε να καθαρίζει την πρόκριση για τους Γάλλους ωστόσο το τέλος του αγώνα ήταν βγαλμένο από σενάριο ταινίας. Ο Νειμάρ ήταν αυτός που έδωσε το έναυσμα για την μυθική ανατροπή με δύο γκολ στο 88’ και το 90+1’ (με ανύπαρκτο πέναλτι είναι η αλήθεια το δεύτερο γκολ). Ο Σέρτζι Ρομπέρτο με προβολή στο 90+6’ διαμόρφωσε το τελικό 6-1 προκαλώντας σεισμό στο «Καμπ Νόου» και γράφοντας την μεγαλύτερη ανατροπή όλων των εποχών στην ιστορία των Ευρωπαϊκών κυπέλλων.

7. Μάικλ Τόμας (26 Μαΐου 1989, Αγγλικό πρωτάθλημα)

Στις 26 Μαΐου του 1989, Λίβερπουλ και Άρσεναλ αναμετρήθηκαν στο «Άνφιλντ» με διακύβευα τον τίτλο του πρωταθλητή Αγγλίας. Οι γηπεδούχοι, που διένυαν μέρες κυριαρχίας, βολευόταν ακόμα και με ήττα με 1 γκολ διαφορά ενώ οι φιλοξενούμενοι ήθελαν μόνο νίκη με τουλάχιστον δύο γκολ διαφορά. Ο Άλαν Σμιθ στο 52' άνοιξε το σκορ για την Άρσεναλ και έβαλε φωτιά στην υπόθεση τίτλος. Η ιστορία γράφτηκε στο 90+1' όταν ο Μάικλ Τόμας έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του Γκρόμπελααρ και τους οπαδούς της Άρσεναλ στα ουράνια. Το 0-2 ήταν το τελικό σκορ και η Άρσεναλ πανηγύρισε το πρώτο της πρωτάθλημα Αγγλίας μετά το 1971.

6. Σέρχιο Αγκουέρο (13 Μαΐου 2012, Πρέμιερ Λιγκ)

23 χρόνια αργότερα το σκηνικό επαναλήφθηκε με διαφορετικό δράστη. Η Μάντσεστερ Σίτι έψαχνε το πρώτο της πρωτάθλημα από το 1968 και χρειάστηκε να φτάσει στο 2012 για να φτάσει ξανά στην λύτρωση. Στην τελευταία αγωνιστική της Πρέμιερ Λιγκ, η ΚΠΡ ήταν το τελευταίο εμπόδιο πριν την επιστροφή στην γη της επαγγελίας. Οι φιλοξενούμενοι μέχρι τις καθυστερήσεις σόκαραν τους γηπεδούχους και βρισκόταν μπροστά με 1-2, σκορ που χάριζε τον τίτλο στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Ντζέκο ισοφάρισε σε 2-2 στο 90+2’ αλλά το «Έτιχαντ» κόντεψε να γκρεμιστεί πραγματικά στο 90+4’. Ο Σέρχιο Αγκουέρο βρέθηκε ανενόχλητος μέσα στην περιοχή και με πλασέ έγραψε το ιστορικό 3-2. Το τι ακολούθησε στο γήπεδο δεν περιγράφεται ενώ από τότε ξεκίνησε μια πετυχημένη περίοδος για τους «πολίτες».

5. Λιονέλ Μέσι (23 Απριλίου 2017, Λα Λίγκα)

Το «Ελ Κλάσικο» της 33^ης αγωνιστικής της περιόδου 2016/2017 ήταν ίσως το πιο δραματικό της τελευταίας 10ετίας. Τα είχε όλα: ένταση, σκληρά μαρκαρίσματα, πάθος και ανατροπές. Μέχρι το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων το μόνο που δεν είχε εκείνο το «Ελ Κλάσικο» ήταν νικητή. Στις καθυστερήσεις και με το σκορ στο 2-2, ο Σέρτζι Ρομπέρτο έκανε κατάθεση ψυχής και διασχίζοντας όλο το γήπεδο από την άμυνα των Καταλανών έφτασε έξω από την περιοχή της Ρεάλ Μαδρίτης για να την πασάρει στον Μέσι, ο οποίος έκανε ένα από τα καλύτερα ματς της ζωής του εκείνο το  βράδυ. Ο Αργεντινός «εκτέλεσε» τον Κέιλορ Νάβας διαμορφώνοντας το τελικό 2-3 στέλνοντας την Μπαρσελόνα προσωρινά στην κορυφή της Λα Λίγκα. Ο πανηγυρισμός δε του Μέσι μπροστά στους οπαδούς της Ρεάλ Μαδρίτης (δείχνοντας τους την φανέλα του) έμεινε στην ιστορία.

4. Σέρχιο Ράμος (24 Μαίου 2014, Τελικός Τσάμπιονς Λιγκ)

Το 2014 για πρώτη φορά στην ιστορία δύο ομάδες από την ίδια πόλη ήταν αντιμέτωπες σε τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Ατλέτικο Μαδρίτης είχε πάρει από το 36’ προβάδισμα με τον Ντιέγκο Γοδίν. Η πίεση της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ασφυκτική στο Β’ ημίχρονο και ενώ οι «ροχιμπλάνκος» που αμυνόταν σθεναρά περίμεναν απλώς την λήξη του τελικού. Ο Σέρχιο Ράμος σαν από μηχανής θεός στην τελευταία φάση του αγώνα, πήρε μια κεφαλιά, ύστερα από κόρνερ του Μόντριτς, και ισοφάρισε σε 1-1 στέλνοντας το ματς στην παράταση. Το τελικό 4-1 υπέρ της «βασίλισσας» στο έξτρα ημίωρο, έδινε το 10ο κύπελλο πρωταθλητριών-τσάμπιονς λιγκ στην ιστορία της Ρεάλ και δεν θα είχε κατακτηθεί αν ο Ράμος δεν βρισκόταν στην σωστή θέση στην καταλληλότερη στιγμή.

3. Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ (26 Μαίου 1999, Τελικός Τσάμπιονς Λιγκ)

Η σεζόν 1998/1999 είναι η πιο πετυχημένη στην ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έχοντας κατακτήσει την Πρέμιερ Λιγκ και το FA Cup λίγες μέρες πριν, στον τελικό του «Καμπ Νόου» η Γιουνάιτεντ αγωνιζόταν για το Τσάμπιονς Λιγκ, έναν τίτλο που έψαχνε από το 1968. Η αντίπαλος της, η Μπάγερν Μονάχου, είχε πάρει προβάδισμα από το 6’ με τον Μάριο Μπάσλερ ενώ είχε αρκετές ευκαιρίες να καθαρίσει το ματς. Δύο αλλαγές του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ήταν αυτές που γύρισαν τον αγώνα στις καθυστερήσεις. Ο Σέριγχαμ ισοφάρισε στο 90+1’ με σουτ στο ύψος της μικρής περιοχής λυτρώνοντας τους «κόκκινους διαβόλους». Όμως η παράνοια (η μόνη λέξη που μπορούσε να περιγράψει τα τελευταία λεπτά εκείνου του τελικού) δεν σταμάτησε εκεί. Στο 90+3’ ο Μπέκαμ εκτέλεσε κόρνερ, η μπάλα «προσγειώθηκε» στον Σόλσκιερ ο οποίος με στραβοκλωτσιά έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Όλιβερ Καν. Αυτό το γκολ έστειλε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην κορυφή της Ευρώπης.

2. Αντρές Ινιέστα (11 Ιουλίου 2010, Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου)

Στο «Σόκερ Σίτι» του Γιοχάνεσμπουργκ, η Ισπανία και η Ολλανδία έψαχναν αμφότερες το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο της ιστορίας τους. Στον μεγάλο τελικό τα πρώτα 90’ κύλησαν χωρίς κάποια από τις δύο εθνικές ομάδες να καταφέρει να σκοράρει. Η αποβολή του Τζον Χέιτινγκα στο 109’ έφερε ανισορροπία στον τελικό και στο 116’ ήταν η χρυσή στιγμή του Αντρές Ινιέστα. Ο σταρ της Μπαρσελόνα έγινε αποδέκτης της πάσας του Φάμπρεγκας και μέσα από την μεγάλη περιοχή νίκησε τον Στεκέλενμπουργκ διαμορφώνοντας το τελικό 1-0 και ενώ οι προπονητές των δύο ομάδων σκεφτόταν την διαδικασία των πέναλτι. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του Ισπανικού ποδοσφαίρου.

1    1. Μάριο Γκέτσε (13 Ιουλίου 2014, Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου)

Μετά από 4 χρόνια επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό, με πρωταγωνιστές αυτή την φορά την Γερμανία και την Αργεντινή. Ο Ιγκουαίν έχασε δύο μεγάλες ευκαιρίες, σκόραρε μία φορά (γκολ που ορθώς ακυρώθηκε ως οφσάιντ) με συνέπεια οι δύο ομάδες να λύσουν τις διαφορές τους στην παράταση. Ο Μάριο Γκέτσε (ο οποίος μπήκε σαν αλλαγή στο 88’) αναδείχθηκε ήρωας των Γερμανών σκοράροντας στο 113’. Ο μέσος της Μπάγερν Μονάχου υποδέχθηκε  άψογα  την  σέντρα του Σιούρλε και αφού κοντρόλαρε με το στήθος έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Ρομέρο. Στα ελάχιστα λεπτά που απέμεναν η Αργεντινή δεν μπόρεσε να αντιδράσει και η Γερμανία κατέκτησε το 4ο παγκόσμιο κύπελλο της και το 1ο ως ενιαίο κράτος.

10 Ευρωπαίοι που κατέκτησαν το NBA

Το NBA είναι με διαφορά το καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ στον πλανήτη και αποτελεί το όνειρο κάθε μπασκετμπολίστα στον κόσμο να αγωνιστεί σε αυτό. Κατά το παρελθόν υπήρξαν αρκετοί Ευρωπαίοι που κατάφεραν να κάνουν το υπερατλαντικό ταξίδι και να αγωνιστούν με επιτυχία στις ΗΠΑ. Πάμε να γνωρίσουμε 10 από αυτούς.

10.  Σαρούνας Γιασικεβίτσιους (2005-2007)

Ο Σάρας μπορεί να πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στην Ευρώπη, αγωνίστηκε όμως κι αυτός από το NBA. Ο «αυτοκράτορας» μετά από τρία συνεχόμενα τρεμπλ με την Μπαρσελόνα και την Μακάμπι Τελ Αβίβ διέσχισε το 2005 τον Ατλαντικό για λογαριασμό των Ιντιάνα Πέισερς στους οποίους παρέμεινε 2,5 χρόνια, με σχετικά μέτρια (για την κλάση του) ποσοστά. Τον Ιανουάριο του 2007 δόθηκε ως αντάλλαγμα στους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς για τους οποίους αγωνίστηκε σε 26 αγώνες πριν επιστρέψει στην Ευρώπη και τον Παναθηναϊκό στις αρχές της σεζόν 2007/2008.

9. Ζέλικο Ρέμπρατσα (2001-2006)

Ο Σέρβος σέντερ πριν πάει στο NBA το 2001 πραγματοποίησε μια τεράστια καριέρα στα Ευρωπαϊκά παρκέ κατακτώντας μεταξύ άλλων 2 κύπελλα πρωταθλητριών (Παρτιζάν 1992, Παναθηναϊκός 2000). Αυτές οι επιτυχίες ήταν το διαβατήριο για τις ΗΠΑ στις οποίες παρέμεινε 6 χρόνια. Παρά τα προβλήματα υγείας του, αγωνίστηκε με επιτυχία στους Ντιτρόιτ Πίστονς, τους Ατλάντα Χοκς και τους ΛΑ Κλίπερς έχοντας συνολικά κατά μ.ο. 5.9 πόντους, και 3.2 ριμπάουντ. Το 2002 αναδείχθηκε μέλος της δεύτερης καλύτερης «ρούκι» πεντάδας του NBA ενώ αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 2006.

8. Αντρέι Κιριλένκο (2001-2011,  2012-2015)

Ο «ΑΚ 47» ανδρώθηκε στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας το 1998 και το 2001 φόρεσε την φανέλα των Γιούτα Τζαζ (που τον είχαν επιλέξει στα ντραφτ του 1999) όπου και έμεινε για 10 σεζόν. Με την ομάδα της Γιούτα αγωνίστηκε  σε 681 αγώνες με μ.ο. 12.4 πόντους, 5.6 ριμπάουντ και 2.8 ασίστ. Το 2011/2012 επέστρεψε για έναν χρόνο στην Ρωσία και το καλοκαίρι του 2012 επέστρεψε στο NBA για λογαριασμό των Μινεσότα Τιμπεργουλβς για να κλείσει την καριέρα του στους Μπρούκλιν Νετς, στους οποίους αγωνίστηκε την διετία 2013-2015. Κατέκτησε το βραβείο «FIBA Europe Player Of The Year» τα έτη 2007 και 2012.

7.  Πάου Γκασόλ (2001-…)

Ο Ισπανός σούπερ σταρ ξεκίνησε την καριέρα του το 1998 από την Μπαρσελόνα όπου και ανδρώθηκε μπασκετικά. Το 2001 διέσχισε την διαδρομή Βαρκελώνη-Μέμφις για να ξεκινήσει μια τεράστια καριέρα στο ΝΒΑ στο οποίο συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Τις σεζόν 2008/2009 και 2009/2010 φόρεσε το δαχτυλίδι του πρωταθλητή NBA, όντας εκ των πρωταγωνιστών των ΛΑ Λέικερς πλάι στον Κόμπι Μπράιαντ (18.6 πόντοι, 10.5 ριμπάουντ, 3.5 ασίστ, 1.6 μπλοκ). Την διετία 2014-2016 αγωνίστηκε στους Σικάγο Μπουλς ενώ από την περίοδο 2016/2017 φοράει την φανέλα των Σαν Αντόνιο Σπερς.

6. Πέτζα Στογιάκοβιτς (1998-2011)

Ο Στογιάκοβιτς είναι γέννημα θρέμμα του Ελληνικού μπάσκετ μιας και ξεκίνησε την καριέρα του από τον ΠΑΟΚ το 1993. Στα 21 του χρόνια μεταπήδησε στους Σακραμέντο Κινγκς με τους οποίους αναδείχθηκε 2ος στην κατηγορία MVP του πρωταθλήματος την σεζόν 2000/2001. Υπήρξε από τους κορυφαίους σκόρερ στο NBA την δεκαετία του 2000, με αποκορύφωμα την σεζόν 2003/2004 όταν και τελείωσε την σεζόν με μ.ο. 24.2 πόντους. Κορυφαία στιγμή της καριέρας του αποτελεί η κατάκτηση του NBA την περίοδο 2010/2011 όταν και αγωνιζόταν με τους Νταλας Μάβερικς. Στο τέλος του 2011 ανακοίνωσε την απόσυρση του από το άθλημα.

5. Βλάντε Ντίβατς (1989-2005)

Οι επιτυχίες του με την φανέλα της Παρτιζάν Βελιγραδίου (Πρωτάθλημα & Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας, Κύπελλο Κόρατς) αποτέλεσαν το σκαλοπάτι για το όνειρο στο NBA. Η πρώτη του χρονιά (1989/1990) στο NBA ήταν μάλλον σαν να μην συνέβη ποτέ (5 συμμετοχές) όμως η συνέχεια ήταν χρυσή. Αγωνίστηκε για πάνω από 15 χρόνια στο NBA φορώντας την φανέλα των ΛΑ Λέικερς, Σάρλοτ Χόρνετς και Σακραμέντο Κινγκς. Η καλύτερη του σεζόν ήταν αυτή του 1994/1995 με τον ίδιο να κατεβάζει 10.4 ριμπάουντ, να σημειώνει 16 πόντους και να μοιράζει 4.1 ασίστ. Αποτελεί έναν από τους κορυφαίους σέντερ όλων των εποχών στην ιστορία του μπάσκετ.

4. Τόνι Κούκοτς (1993-2006)

Έχοντας κατακτήσει τα πάντα στην Ευρώπη (3 σερί κύπελλα πρωταθλητριών με την μυθική Γιουγκοπλάστιγκα, με τον ίδιο να ανακηρύσσεται ισάριθμες φορές MVP του final4 –επίδοση που μεταγενέστερα πέτυχε μόνο ο Βασίλης Σπανούλης), αποφάσισε πως η Ευρώπη ήταν μικρή και ήθελε νέες προκλήσεις στην καριέρα του. Αυτή την πρόκληση την βρήκε το 1993 όταν φόρεσε την φανέλα των Σικάγο Μπουλς, από τους οποίους είχε επιλεχθεί στα ντραφτ του 1990. Σύντομα άρχισε να πραγματοποιεί εκπληκτικές εμφανίσεις: Το 1994 αναδείχθηκε μέλος της δεύτερης καλύτερης «ρούκι» πεντάδας του NBA ενώ το 1996 αναδείχθηκε 6ος καλύτερος παίκτης. Μαζί με τους Μάικλ Τζόρνταν και Σκότι Πίπεν στέφθηκε πρωταθλητής NBA την τριετία 1995/1996-1997/1998 μπαίνοντας σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ παικτών που έχουν κατακτήσει και το Κύπελλο πρωταθλητριών (Ευρωλίγκα) και το NBA. Αποσύρθηκε το 2006 έχοντας φορέσει την φανέλα των Σικάγο Μπουλς, Φιλαδέλφεια 76ers, Ατλάντα Χοκς και Μιλγουόκι Μπακς.

3. Άρβιντας Σαμπόνις (1995-2003)

Από τους μεγαλύτερους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών. Το «θαύμα της φύσης» όπως τον αποκάλεσαν, πριν πάει στις ΗΠΑ φρόντισε να γίνει γνωστός στους Αμερικανούς πληγώνοντας τους στον ημιτελικό των Ολυμπιακών αγώνων του 1988 (αγωνιζόμενος με την ΕΣΣΔ). Το 1995 κατέκτησε το κύπελλο πρωταθλητριών με την Ρεάλ Μαδρίτης και έφυγε στο NBA για να γίνει από τους πιο αγαπητούς παίκτες των οπαδών των Πορτλαντ Μπλέιζερς, η οποία ήταν η μόνη ομάδα που αγωνίστηκε στις ΗΠΑ. Στην πρώτη του σεζόν στο NBA είχε μ.ο. 14.5 πόντους και 8.1 ριμπάουντ με αποτέλεσμα να αναδειχθεί μέλος της καλύτερης «ρούκι» πεντάδας του NBA για το 1996. Αποσύρθηκε οριστικά το 2003 (μετά την προσωρινή του απόσυρση το 2001) και αναδείχθηκε κορυφαίος Ευρωπαίος καλαθοσφαιριστής συνολικά 2 φορές (1985, 1997).

Arvydas Sabonis - TOP 20 PLAYS

2. Ντράζεν Πέτροβιτς (1989-1993)

Υπό άλλες συνθήκες ο «Μότσαρτ» θα βρισκόταν ασυζητητί στην 1^η θέση. Έχοντας σκοράρει 62 πόντους στον τελικό της Ρεάλ Μαδρίτης με την Καζέρτα στον τελικό του Κυπέλλου κυπελλούχων και έχοντας στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική Γιουγκοσλαβίας, το 1989 τόλμησε να δοκιμάσει την τύχη του στο NBA σε μια εποχή που ήταν «ταμπού» για έναν μη-Αμερικανό παίκτη να συμμετέχει στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη. Οι πρώτες μέρες στο NBA δεν ήταν ιδιαίτερα πετυχημένες με τον ίδιο να έχει ελάχιστο χρόνο συμμετοχής, γεγονός που ήταν κατά τον ίδιο ο «μεγαλύτερος φόβος του». Στις αρχές του 1991 μεταπήδησε στους Νιου Τζέρσει Νετς με τον ίδιο να παίρνει πλέον πολύ χρόνο συμμετοχής, να βελτιώνει αισθητά τα ποσοστά του, να ανακηρύσσεται σε ηγέτη της ομάδας του και σε καλύτερο γκαρντ του NBA εκείνης της σεζόν. Το νήμα της ζωής του κόπηκε το 1993 ωστόσο τα κατορθώματα του έδωσαν το δικαίωμα σε κάθε μη-Αμερικανό παίκτη να αγωνίζεται στο NBA και τον ίδιο να μνημονεύεται δεκαετίες μετά τον θάνατο του.

Drazen Petrovic: The Player Who Changed The NBA Forever

1. Ντιρκ Νοβίτσκι (1998-2018)

Ότι και να πει κανείς για τον Γερμανό σούπερ σταρ είναι λίγο. Για 20 χρόνια με τα κατορθώματα του διαφήμισε όσο κανείς άλλος το Ευρωπαϊκό μπάσκετ στο NBA. Πέρασε όλη την καριέρα του στους Ντάλας Μάβερικς με τους οποίους κατάφερε μεταξύ άλλων να αναδειχθεί σε μέλος της καλύτερης πεντάδας του NBA 4 φορές (2005-2007, 2009), αναδείχθηκε MVP της regular season 2006/2007 και φυσικά οδήγησε τους Μάβερικς στην κορυφή του NBA το 2011 με τον ίδιο να ανακηρύσσεται σε MVP των τελικών. Το μεγαλύτερο παράσημο ωστόσο για τον ίδιο είναι πως αν και ήταν μόνιμα πρωταγωνιστής στο NBA, ουδέποτε αρνήθηκε την εθνική του ομάδα στην οποία προσέφερε τις υπηρεσίες του μέχρι τα 37 του χρόνια όταν άλλοι αθλητές έψαχναν αφορμή για να μην αγωνιστούν σε τουρνουά Ευρωμπάσκετ και Μουντομπάσκετ. Κατά πολλούς θεωρείτε ο κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών.

Dirk Nowitzki: Greatest Plays (Highlights)

Η ολική επαναφορά της Λα Κορούνια

Μπορεί στις μέρες μας η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια να αγωνίζεται στην Σεγούντα Ντιβίζιον όμως, όχι πολλά χρόνια πριν, η ομάδα της Γαλικίας αποτελούσε μια από τις δυνατότερες ομάδες όχι μόνο της Ισπανίας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.

Ο Χαβιέρ Ιρουρέτα, ο οποίος βρισκόταν στον πάγκο της Λα Κορούνια από το 1998 ήταν ο αρχιτέκτονας της «Σούπερ Ντέπορ» με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας της σεζόν 1999/2000 και το κύπελλο Ισπανίας της σεζόν 2001/2002, νικώντας στον τελικό της Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου».

Η κυπελλούχος ομάδα της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια (2001/2002)

Σε διεθνές επίπεδο η ομάδα της Γαλικίας μπορεί να αγωνίστηκε για πρώτη φορά στα κύπελλα Ευρώπης μόλις την σεζόν 1993/1994, είχε όμως ήδη αρκετές μεγάλες πορείες. Η σεζόν 2003/2004 αποτελεί την καλύτερη Ευρωπαϊκή χρονιά της «Σούπερ Ντέπορ» μέχρι και σήμερα.

Το θαύμα απέναντι στην Μίλαν

Έχοντας αποκλείσει την Ρόζεμποργκ από τους προκριματικούς του Τσάμπιονς Λιγκ, προκρίθηκε ως δεύτερη από τον Γ’ όμιλο της διοργάνωσης κόντρα στην Μονακό, την Αιτχόφεν και την ΑΕΚ. Στους «16» της διοργάνωσης αντιμετώπισε την Γιουβέντους κόντρα στην οποία έκανε την έκπληξη αποκλείοντας την με δύο νίκες με το ίδιο σκορ (1-0).

Στους προημιτελικούς αντιμέτωπη της ομάδας του Χαβιέρ Ιρουρέτα ήταν η εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης Μίλαν η οποία είχε θέσει ως στόχο το «back to back».

Ο Θοδωρής Ζαγοράκης κόντρα στον Βαλερόν στον αγώνα της ΑΕΚ με την Λα Κορούνια

Στις 23 Μαρτίου του 2004, στον 1o αγώνα στο «Σαν Σίρο» η Λα Κορούνια αντιστάθηκε κρατώντας το ισόπαλο 1-1 στα πρώτα 45’. Με την έναρξη της επανάληψης ωστόσο η Μίλαν πάτησε γκάζι και με γκολ των Σεφτσένκο, Κακά και Πίρλο μέσα σε διάστημα 7 λεπτών πήρε την μεγάλη νίκη με 4-1 που έμοιαζε να δίνει την πρόκριση στους «ροσονέρι» από τον πρώτο αγώνα. Η παρέα όμως του Παντιάνι, του Τριστάν και του Βαλερόν είχε άλλη άποψη.

Milan-Deportivo 4-1

Στον επαναληπτικό της 7ης Απριλίου, το «Ριαθόρ» ήταν κατάμεστο από τους οπαδούς της Λα Κορούνια οι οποίοι πίστεψαν στην πραγματοποίηση ενός άθλου και δημιούργησαν μια ιδιαίτερα θερμή ατμόσφαιρα.

Η Ντεπορτίβο μπήκε σαν σίφουνας στο γήπεδο και ήταν αποφασισμένη να κάνει «κόλαση» την ζωή της Μίλαν. Μόλις στο 5’ ο Παντιάνι με γυριστό σουτ από το ύψος της μεγάλης περιοχής άνοιξε το σκορ.

Ελάχιστοι το θυμούνται αλλά η ιστορία θα μπορούσε να γραφεί εντελώς διαφορετικά ο Κακά ήταν πιο εύστοχος στο πλασέ του λίγα λεπτά αργότερα όταν βγήκε τετ α τετ με τον Μολίνα. Ωστόσο αφού δεν έκανε αυτός το 1-1, έκανε το 2-0 ο Βαλερόν.

Ο Ισπανός μέσος στο 35’ εξέθεσε την Ιταλική άμυνα και με κεφαλιά, έπειτα από σέντρα του Λούκε, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Ντίντα. Ο Κάρλο Αντσελότι έδειχνε πλέον προβληματισμένος στον πάγκο του ενώ οι οπαδοί της Λα Κορούνια προκάλεσαν σεισμό.

Ο  Χουάν Κάρλος Βαλερόν από τους πρωταγωνιστές της Λα Κορούνια

Πριν την συμπλήρωση των πρώτων 45’ η Ντεπορτίβο είχε πάρει ήδη σκορ πρόκρισης. Ο Λούκε από δημιουργός έγινε εκτελεστής. Εκμεταλλεύτηκε άψογα μια ασυνεννοησία στην άμυνα της Μίλαν και βγήκε αντιμέτωπος με τον Ντίντα τον οποίο και έστειλε να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα της ομάδας του για 3η φορά. Η ομάδα της Γαλικίας ήταν αντιμέτωπη με μια ιστορική πρόκριση.

Ο Λούκε πανηγυρίζει το 3^ο γκολ της ομάδας του

Στο δεύτερο ημίχρονο η Μίλαν που έβλεπε το φάσμα του αποκλεισμού να πλησιάζει αναγκάστηκε να βγει μπροστά. Για μεγάλο μέρος της επανάληψης οι «ροσονέρι» είχαν την κατοχή της μπάλας αλλά δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν επικίνδυνες φάσεις για την εστία του Μολίνα, παρά μόνο μία με τον Τόμασον.

Στο 76’  οι Ισπανοί πέτυχαν το τελειωτικό χτύπημα στους Ιταλούς. Ο Φραν βρέθηκε αμαρκάριστος μέσα στην περιοχή και με δυνατό αριστερό σουτ έγραψε το 4-0 το οποίο παρέμεινε μέχρι το τέλος.

Ο Ζέεντορφ  απαρηγόρητος δεν μπορεί  να  πιστέψει το τι συνέβαινε στον αγωνιστικό χώρο από τους Ισπανούς που πανηγυρίζουν στο βάθος.

Με αυτό το 4-0 η Λα Κορούνια «ακύρωσε» την ήττα με 4-1 στο πρώτο ματς και αποκαθήλωσε την Μίλαν από το Ευρωπαϊκό θρόνο. Παράλληλα η Ισπανική ομάδα ολοκλήρωσε  μια ιστορική  ανατροπή, από τις μεγαλύτερες στην ιστορία των Ευρωπαϊκών κυπέλλων και η μεγαλύτερη –έως τότε- στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Ιρουρέτα μετά το τέλος του αγώνα δήλωνε «Ο αγώνας εξελίχθηκε όπως ακριβώς ονειρευόμουν. Ήταν σχεδόν απίθανο να κάνουμε μια τέτοια ανατροπή αλλά με μια άψογη εμφάνιση στο Α’ ημίχρονο σημειώσαμε τα 3 γκολ που χρειαζόμασταν».

Deportivo’s record comeback